Koekepanne en bakblikken

Het is inmiddels weer een maand geleden dat ik mijn laatste blog gepost heb. Ten opzichte van de vorige verslagen, is er nu in een maand tijd niet veel gebeurd. Het is rustig gebleven met ‘bizarre ervaringen’, wat het ook rustiger maakt om te kunnen werken. Nog steeds is iedere dag anders in Afrika. Deze keer is er geen switch meer geweest in stageplaatsen. Ik werk nog steeds op maandag en dinsdag op de Vaal-Oranje school en op donderdag en vrijdag bij Briliant Cut. De laatste weken zal ik misschien meerdere dagen bij Briliant Cut gaan werken, maar daar heb ik nu nog geen duidelijkheid over. Het was een goede keuze om weg te gaan bij het sportveld. Ik ben meer op mijn plek bij de huidige stageplaatsen en ik merk dat ik mijn creativiteit meer kwijt kan. Wat de warmte betreft leven we nu in een bijzondere periode, omdat het ’s nachts daalt naar onder de 10 graden (zonder verwarming in huis) en overdag nog 35 graden kan zijn. Soms hebben we dus 4 seizoenen op een dag. Dit heeft er waarschijnlijk mede voor gezorgd dat ik nu meer dan een week thuis zit met iets wat lijkt op griep. Eerder in de afgelopen maand ben ik een aantal dagen thuis geweest vanwege longvliespijn (voor het eerst in 2/3 maanden!). In Nederland zou ik daar al minstens 4 of 5 keer last van hebben gehad. Longvliespijn gaat altijd gepaard met weersveranderingen, dus ik wist toen al dat de zomer definitief voorbij was. Ik had echter niet verwacht dat ik daarna nog eens ziek zou worden vanwege weersveranderingen. Ziek wordt je al gauw, als je met zoveel mensen samenleeft. Ik ben ervoor naar de kliniek geweest – die hebben mij een eventuele antibioticakuur meegegeven, een vitamineboost en pillen tegen misselijkheid etc. Deze week zal het nog kwakkelen en aansterken zijn, maar ik hoop natuurlijk snel weer aan het werk te kunnen! Ik bruis van de ideeën en er staan nog 8 weken op de kalender. De tijd tikt flink door en een griepje is dan flink frustrerend.

Zoals ik de vorige keer al schreef, is de groepssamenstelling iets gewijzigd. Minke, Laura, Rosemarie en Lisette hebben plaats gemaakt voor Marloes, Max, Chico en Niels. We hoeven nu nog maar met 15 meiden samen te wonen. Binnen 3 weken zullen nog 5 meiden het huis verlaten en langzamerhand werkt iedereen naar het einde toe. We zijn verhuisd naar de overkant van de straat. (lees – 10 km verderop) Het jachtseizoen in sunset is geopend waardoor de jagers in ons vorige stekkie verblijven. Lisette en ik hebben in het weekend dat we met 2 thuis waren nog een koedoe geslacht zien worden – erg interessant.. Geen mooie njala’s meer en koedoes op een paar meter afstand, geen vleermuizen meer in de slaapkamers en woonkamers en geen gevaarlijke vogels meer. Wimbledon, ons nieuwe verblijf, is evenals Sunset eigendom van Theunis. Het huis was lang ongebruikt en moest bij wijze van spreken nog gebouwd worden voordat wij erin konden. Grappig hoe de Afrikaners op het laatste moment pas aan het werk gaan, maar dan ook prachtig werk afleveren. We hebben een mooi wit huis met 5 slaapkamers, 2 keukens, 2 woonkamers en 3 badkamers gekregen om in te wonen. Toen wij de dag voor de verhuizing kwamen kijken naar onze nieuwe kamer, lag er nog geen vloer, was er nog niet geverfd en was er weinig sfeer te bekennen. De dag erna was alles af – en het ziet er werkelijk prachtig uit. We hebben sabelantilopen in de tuin (lees – binnen de eerste hekken), een nestje dickdicks en een paard. Buiten de eerste hekken kun je alle andere bokken vinden en giraffes. Onze nieuwe tuin is iets groter dan dat van Sunset. Het is 23 km lang. Ria en René, het was een leuk oefenterrein geweest! Mijn ervaring met koringkrieken is ook wat uitgebreid, aangezien die hier goed vertegenwoordigd zijn. Iedere dag loop ik met mijn spuitbus rond wanneer die beesten weer binnen proberen te komen. Ik word een echte killer. Een nare ontmoeting was toch wel dat er een koringkriek op mijn kussen zat terwijl ik zat te lezen. De middag ervoor heb ik nog met Eline overlegd wat ik zou doen als zoiets zou gebeuren. Ik ken mezelf te goed.. Ik slaakte een gil, vond uiteindelijk een weg uit mijn klamboe – dat ging moeizaam want mijn klamboe hangt laag – ging in een hoek staan en zei tegen de andere meiden: HAAL ‘M WEG!!!! ALSJEBLIEFT?? En zo geschiedde het. Onze kamer grenst aan de tuin en de deur is eigenlijk te kort. Iedere keer als we gaan ‘luchten’ kijk ik eerst om de hoek met mijn spuitbus. We hebben ook een paar gezellige verwaarloosde katten in de tuin, ik geloof dat het er 3 zijn. Daarnaast horen we ’s nachts jakhalzen, waarvan er veel op het terrein blijken te zijn.

Wat betreft mijn kerkavontuur kan ik helaas nog niet veel meer delen. 2 keer ben ik naar de blauwdak kerk geweest, waarna ik ongeveer 8 weken geen kerk meer heb gezien. Bij Briliant Cut heb ik eens rondgevraagd, waardoor ik meekon naar een kerk in Breipaal, samen met Heila. Carline en Romy zijn ook mee geweest. We haalden Heila + 5 kids op bij de Vaal Oranje en reden verder Breipaal in. We kwamen uit bij een omheind kaveltje waar een shanti op stond. Dit is een huisje wat gemaakt is van golfplaten. Binnen stonden stoelen en een aantal tafels voor de voorganger. Een Pijler was het niet, maar een Afrikaanse kerk was het zeker! Veel zingen, klappen, fluiten, dansen en roepen en een kort maar bondige preek. De Afrikaanse dans die gedaan werd na de collecte zal ik niet snel vergeten. Het Afrika zoals ik het me had voorgesteld. Mijn zoektocht was aanvankelijk naar een kerk zoals ik gewend was – zodat ik daar mijn kracht uit kon putten. Aan de andere kant is het ook heel veel waard om de Afrikaanse kerk voor een tijd te beleven, ook al begrijp je lang niet alles of voel je je soms de stijve Hollander.

Op de Vaal-Oranje maakten we na de vakantie iets bijzonders mee. Nietsvermoedend wilden we op maandag met ons programma beginnen, maar de docent van 2 van onze klassen had de school verlaten. Na heel wat onduidelijke Afrikaanse vormen van uitleg, begrepen we dat meneer al die tijd invaller was voor de docente die inmiddels weer voor de klas stond. Typisch, je werkt samen met 2 docenten en 1 van de 2 pijlers valt weg. Ach joh, dan begin je toch opnieuw in de samenwerking? Op de Vaal-Oranje gaan we de laatste weken heel gericht aan thema’s werken, waarbij we aansluiten op wat de kinderen nodig lijken te hebben. We hebben een evaluatieverslag in het Afrikaans gemaakt, wat deze week naar de docenten en de directie is gegaan. Per 2 weken werken we een thema uit. De eerste twee weken zullen met name om concentratie gaan. De 3e en de 4e week zullen om samenwerking, vertrouwen en pestgedrag gaan. De 5e en 6e week zullen om weerbaarheidstraining en luisteren gaan. De laatste weken willen we gebruiken ter afsluiting, als uitloop en als sportdag activiteiten.

De computercursus van Briliant Cut is afgesloten, waardoor ik afscheid moest nemen van mijn nieuwe vrienden. De laatste weken heb ik tijdens het koken lekker gekuierd met het personeel. Grappig om te zien dat iedereen uiteindelijk familie van elkaar blijkt te zijn. Deze week ga ik een voorstel doen aan Marthie – mijn begeleidster daar – om creatief werk te implementeren in het cursusaanbod. Ik heb hier al veel ideeën voor. Ik zou graag thema’s omtrent levensvaardigheden en verslavende middelen creatief willen ondersteunen, zodat er een persoonlijke verdieping in de thema’s gezocht kan worden. De samenwerking met de gevangenis zal nog even uitblijven als het aan mij ligt, omdat de focus nu eerst op de cursus ligt.

Ondanks dat er geen gekke dingen gebeurd zijn in de afgelopen maand, heb ik toch ook weer een uitstapje kunnen maken. Ik ben met Carline en Kim naar Pilanesberg geweest, een safaripark in het Noord-Oosten van Zuid-Afrika. Gek om je te beseffen dat 800 km per dag rijden ineens niet meer zo vreemd is. Op vrijdagmiddag kwamen we aan bij Pilanesberg. We hebben toen de middag en de avond doorgebracht bij Sun City, een toeristisch park. Wat fijn om weer uit eten te gaan en even los te komen van Douglas. Op zaterdagochtend begonnen we met een gamedrive vanuit de eigen auto in Pilanesberg. Op afstand hebben we zeer waarschijnlijk een luipaard gezien. Verder hebben we olifanten, nijlpaarden, giraffes, gnoes, zebra’s en andere dieren gezien. We moesten ons uiteindelijk nog haasten naar Sun City. We hadden daarvandaan een safari in een echte safaribak geboekt, om met zonsondergang op pad te gaan. Eenmaal weer terug in het park zagen we neushoorns, ook 1 met een kleintje van een maand oud, en leeuwen. In de avond hebben we weer lekker gegeten en zijn we nog uit geweest. Zondagochtend had ik een speciale excursie geboekt, waar menig mensen wel jaloers op zullen zijn. Ik heb namelijk een safari gedaan – TER OLIFANT! Met 7 anderen vertrokken we naar het privé reservaat binnen sun city. Eenmaal daar aangekomen ben ik op de moeder van de kudde gaan zitten met nog een andere jongen. Wat bijzonder om op deze manier rond te trekken. Onze olifant was de leider en moeder van 2 kleintjes, die voor ons liepen. Een aantal keren communiceerde ze naar haar jongen om zachter te lopen. Een grote klankkast deed mijn voeten trillen. Fantastisch! Ik heb de gids de oren van zijn hoofd gekletst en me zeer geamuseerd. Na afloop mochten we de olifanten nog voeren. De slurf ging om hoog, de mond ging open. Doe maar Denise, leg het maar op haar tong. Uhm.. smakelijk was anders, maar ik heb het gedaan! Zondag middag hebben we lekker geluncht onder genot van kwalitatieve live muziek en ’s avonds hebben we een Afrikaanse maaltijd genoten waarna we naar een showdance show zijn geweest. We hebben ontzettend gelachen. Maandag hebben nogmaals een safari gedaan met de eigen auto in Pilanesberg. Tip: als in Afrika wordt aangegeven dat een weg slecht is, is de weg ook slecht! Potholes van een halve tot een meter diep moesten we ontwijken, maar gelukkig kon Carline dit heel goed. Een spannende rit waarbij we meer van de weg gezien hebben dan van de dieren. Een moment dat we iets in de verte zagen en we er allemaal foto’s van maakten was wel de moeite waard. We waren van mening dat het katachtigen waren. Na een aantal duidelijke foto’s met mijn camera bleken het zwijntjes te zijn. Helaas! Alle overige dieren die te ver weg waren om te zien, hebben we bestempeld met: gnoe! Gelachen hebben we zeker en tevreden keerden we terug naar Douglas, waar we maandagavond laat aankwamen.

Ik hoop de volgende keer te kunnen vertellen hoe mijn eindspurt hier verloopt. Nu komt het erop aan, wat laat je achter? Dit is de kans om een verandering te zijn in het leven van mensen, in een organisatie. Het kriebelt van alle kanten om hierin mijn beste beentje voor te zetten, zodra ik fit genoeg ben.

Ik zal nog het verhaal van de koekepannen toelichten. Een van de leukste spraakverwarringen die ik hier heb meegemaakt. In ons nieuwe huis hebben we weinig koekenpannen. Dit maakt het moeilijk voor ons om in 2 kookgroepen op tijd te kunnen koken. Dit is doorgegeven aan Louri, de man die hiervoor kan zorgen. Louri kwam eens langs bij Briliant Cut. Een beetje van slag gaf hij aan dat hij de zaterdag ervoor koekepannen aan studenten had meegegeven, dat hij ze nieuw had gekocht. Hij vroeg aan Marthie om mij uit te leggen hoe ik een koekepan moest gebruiken, want hij dacht dat we het misschien niet begrepen. De volgende dag zei Marthie: kom, ik laat je zien hoe je de koekepannen kunt gebruiken. Ze liep naar een keukenkastje en haalde er bakblikken uit, een ronde en een tulband. Zo maak je het open, zo weer dicht en het moet in de oven. Dus ik: oke, snap ik – maar we zoeken koekenpannen. Maar, zei Marthie: dit zijn koekepannen. En dat was het moment waarop ik dacht.. mm, een koekepan in Afrikaans is iets waar je koeken (is taart) in bakt. Dus ik zei tegen haar: nee, we zoeken pannen waar je kos (eten) in kunt maken. Niet de kookpannen, maar de lage pannen met een steeltje – zoals die daar. Ooooooh zegt Marthie: jullie zoeken eierpannen?? Dat was het verhaal van de dag, waar inmiddels heel Briliant Cut van af weet. Koekenpannen in Nederland zijn Eierpannen in Afrika en Koekepannen in Afrika zijn bakblikken in Nederland. Eenmaal thuis gekomen zag ik een zakje, met daarin…… Bakblikken. Sorry Louri!

Lezers, tot de volgende keer!