Footprints

De tijd is gekomen, het Zuid-Afrika avontuur zit er op. De laatste weken in Douglas waren druk en heftig, maar hebben mij genoeg voldoening gegeven om te kunnen vertrekken. Om een voorbeeld te geven van de creatieve cursussen die ik heb aangeboden bij Briljant Cut: Verslavingsganzebord, speeddaten met Cultuur en teken opdrachten met betrekking tot communicatie. Elke cursus was een succes en ik heb mooie complimenten mogen ontvangen van de cursisten. ‘De cursus met jou is zo leuk! Je weet nooit wat er gaat gebeuren. Normaal kijk je op de klok en wacht je tot het 10:00 uur is, maar bij jou kijken we pas om 10:00 uur naar de klok.’ Dankbare geluiden, vol van vreugde en hoop. In de laatste maand heeft er een verdieping plaatsgevonden in mijn vriendschappen binnen Briljant Cut, mede doordat ik bij de mensen thuis uitgenodigd ben. Dit waren de mooiste ervaringen. Om hier een voorbeeld van te noemen.. Toen we bij Cat aankwamen, gingen we eerst op pad om Anna te zoeken (cursist) zodat ze met ons mee kon eten. Anna was echter op weg naar de kerk, omdat ze een jongerenbijeenkomst had. We liepen met haar mee naar de pastoor, terwijl ondertussen meerdere kinderen en docenten van de Vaal Oranje mij passeerden. Glimlachjes van oor tot oor, lichtjes in de ogen van docenten, het besef dat mensen blij zijn met je komst. Vooral de kinderen waren zo trots dat ze ons kenden en dat we daadwerkelijk door Breipaal liepen. Roooomyyyy, Deniseeeee! Onderweg naar de pastoor dus.. We stonden voor een mooi huisje toen ons duidelijk werd dat de pastoor ziek was. De jongerengroep met Anna (waarschijnlijk als jeugdleider) kwam daar om de pastoor en zijn vrouw te bemoedigen. Ik voelde me hoogvereerd toen we mee mochten naar binnen. We werden zo ongeveer gedwongen om op een van de weinige stoelen plaats te nemen en al snel begonnen de dames te zingen en te dansen, te bidden en te aanbidden. Zo’n 10 minuten later kwam de pastoor erbij en niet lang erna besloten wij om het huis te verlaten. Bijzonder was dat er meerdere keren gedankt is voor ‘de aanwezigheid van gasten’. Voor ons dus. Omgekeerde wereld? We vervolgden onze tocht en kwamen weer bij het huis van mijn collega aan, waar we met z’n allen een lekkere maaltijd genoten. Een heerlijke Afrikaanse ervaring. Geen plannen, gewoon gaan en genieten van de dag. Dat zouden meer mensen moeten doen!

Zoals in mijn vorige blog beschreven stond, waren de laatste weken Vaal Oranje behoorlijk ‘flexibel’. We hadden onze handen vol aan de voorbereiding van de sportdagen, die uiteindelijk tot een heel groot succes zijn uitgelopen. Onze eigen kinderen kregen in de week voor de sportdagen een certificaat. Een aantal kinderen reageerden met: ‘als ik thuis kom, zet ik die op het nachtkastje van mijn moeder!’ En dan te bedenken dat de meeste moeders niet meer leven. Het betekende veel voor de kinderen om een beloning te krijgen voor hun ontwikkeling, of eigenlijk voor wie ze zijn. Doel bereikt. De eerste sportdag was in het begin nog redelijk hectisch, ik heb een marathon over de velden gerend om het lopend te krijgen, samen met Romy en Floris. Een uurtje na de start van de sportdag ging alles volgens de planning. Ongeveer 160 kinderen, verdeeld in groepjes van 10, speelden 6 verschillende spellen. We werkten via een doordraaisysteem. De volgende spellen werden aangeboden: voetbal, 2 is teveel (tikspel), netbal, materialen naar de overkant (samenwerkingsspel), estafette en een muziekspel. Wat een geruststelling en beloning is het om de glimlachen op die kleine gezichtjes te zien. Een traantje moest ik wel wegpinken toen ik zag dat ook de docenten een brede glimlach hadden en de kinderen met liefde behandelden. Wauw! We hebben deze docenten kinderen zien slaan, moedeloos van het gedrag van deze ettertjes. Wat een resultaat hebben we kunnen behalen met deze sportdag! Niet alleen de 160 + 160 kinderen van de sportdagen waren aanwezig, maar ook alle andere Graden die vrij hadden waren erbij. Fully crowded! Heel veel werk hebben we verzet om de sportdagen als afsluiting tot een succes te maken, maar het was de moeite zeker waard.

De laatste week eindigde triest, doordat een collega van Briljant Cut zelfmoord had gepleegd. Een tragisch verhaal, wat bij velen de wereld op z’n kop heeft gezet. De vrijdag had ik mijn afscheidscadeautjes gegeven, voor iedere collega een kaartje met persoonlijke tekst, zo ook voor haar. De dag erna pleegde ze zelfmoord. Mijn collega’s vertelden mij, toen ze haar kastje aan het opruimen waren, dat ze die vrijdag nog vrolijk naar huis had gelopen. Ze had veel gezegd over het kaartje wat ik haar had gegeven, ze wilde het meenemen naar huis en elke avond opnieuw lezen. Helaas, was ze het kaartje op haar werk vergeten. Wat bijzonder om dat te horen! Dat ik nog wat positiefs heb mogen doen in haar leven, in haar laatste dagen. Op de woensdag er op, de woensdag waarop mijn ouders in Douglas arriveerden, vond de condoleance plaats. Ik teken ervoor om deze vorm van condoleance over te nemen in Nederland, wat was dat prachtig! De tent bij haar huis vulde zich vlot met tientallen mensen. Iedere avond vond er een herdenking plaats, maar dit was de eerste avond. Met een aantal collega’s en een andere student was ik daar. Er werd veel gezongen, veel gebeden. Zo nu en dan nam iemand het woord, om de Bijbel te openen, iets korts over de persoon te zeggen. Geraakt luisterde ik naar het pleidooi van een collega van Briljant Cut, de beste vriendin van de overledene. Zulke mooie en krachtige woorden kon zij spreken in deze moedeloze situatie. Heel erg bewonderenswaardig. Ze keek me aan en ik schrok toen ze begon aan een nieuw onderwerp. Ze sprak over het omzien naar elkaar, elkaar bemoedigen toen ze mij recht aankeek. ‘Zoals Denise, ze zit daar.. Ze heeft haar een kaartje gegeven met een tekst, gewoon om haar te bemoedigen. Het kaartje heeft zoveel gedaan, zoveel teweeggebracht.’ Daar zit je dan, als enige blanke, als klein jong meisje. Met een groot verschil in een hechte gemeenschap. Een schot in de roos, was dit niet waarvoor ik kwam? Hoop brengen? Hoe dan ook, het was een heftige avond, maar bijzonder mooi. Wie had kunnen weten dat mijn kaartje zoveel effect zou hebben op haar en … heel Breipaal? Op de zaterdag volgend heb ik de begrafenisdienst bij mogen wonen, wederom samen met Carline. Wat kostbaar om dit hoofdstuk nog af te kunnen sluiten, zo vlak voor vertrek. Zelfmoord wordt niet gedaan door zwakke mensen, in de meeste gevallen is het de omgeving die te zwak is.

Tijdens deze laatste week kwamen mijn ouders dus in Douglas aan. Op donderdag heb ik ze Vaal Oranje en Briljant Cut kunnen laten zien, waarna we de mensen van Kingfood hebben ontmoet en doorgereden zijn naar Wimbledon om de laatste studenten gedag te zeggen. We sloten af met een safari in Sunset en diner bij Broadwaters. Vanaf vrijdagochtend was ik helaas ziek, waarschijnlijk buikgriep. Zo viel de planning wat in de soep, maar toch hebben we alles kunnen zien wat we wilden zien. Zaterdagochtend, na de dienst, zijn we Douglas uitgereden op weg naar Drakensbergen. Voor de vakantieverhalen en de foto’s zou ik het leuker vinden om de lezers van mijn blog te ontmoeten, omdat er zoveel te vertellen is! In het kort, zijn we via Drakensbergen naar St. Lucia en Krugerpark naar Johannesburg gereisd. Op 7 juli vlogen mijn ouders naar Nederland. Op 8 juli vloog ik naar Kaapstad, waar ik een week verbleven heb. De hele vakantie is naar grote tevredenheid verlopen en heeft verwachtingen overtroffen. Hier in Kaapstad heb ik nog een aantal speciale ervaringen opgedaan. Een goed voorbeeld hierin vond ik de ontmoeting van zaterdagavond met een man uit Nieuw-Zeeland. Ik moest en zou nog bij Mama Africa gaan eten (populair restaurant) voordat ik naar Nederland ging. Gesloopt na mijn Cape Point Tour, liep ik naar Longstreet om enigszins tegen mijn zin uit eten te gaan. Ik zat aan de bar, wachtend tot ik een plekje kreeg aangewezen. De man naast mij vroeg of ik vaker in het restaurant was geweest. Hij was naar schatting in de 60 en had een vriendelijke en grappige uitstraling. ‘Nee’, zei ik en we raakten aan de praat. Hij vroeg of we misschien samen konden eten omdat hij ook alleen was. Nog geen seconde nam ik om na te denken, want ja, waarom niet? Waarom niet.. Samen liepen we naar de tafel en keken met grote ogen naar het menu. Krokodil, koedoe, springbok, struisvogel… We besloten om samen een krokodil als voorgerecht te delen en daarna beide een eigen hoofdgerecht te nemen. We hadden interessante gesprekken over Afrika en na een tijdje kwam ik te weten dat ik met een behoorlijke arts te maken had, die voor een conferentie in Zuid-Afrika was. Goed gezelschap! We hebben een hele gezellige avond gehad, hij leerde mij nieuwe dingen en ik deelde mijn ervaringen van de afgelopen maanden. Hoe waardevol zijn zulke ontmoetingen? In sommige gevallen van het leven zou je zeggen, het is moeilijk om ‘nee’ te zeggen. En in sommige gevallen, durven mensen geen ‘ja’ te zeggen, kijk wat je mist. Niet achter elk moment schuilt angst. Angst is grootste vijand voor een mens.

Behalve voor de vliegreizen, heb ik nooit spannende momenten in Afrika gehad, momenten waarop ik me ongemakkelijk of niet thuis voelde. Hoewel, het was nogal een overgang om van ‘social worker’ naar ‘toerist’ over te gaan.. In ieder geval, vanaf het begin heb ik vanuit vertrouwen en geloof gehandeld en dat heeft me ongelofelijk ver gebracht. Ik geloof echt dat ik goede dingen in Douglas, in mensenlevens heb gedaan. Deze hele reis is voor mij een bevestiging geweest dat ik meer in Afrika wil doen. Als ik morgen over dit prachtige werelddeel vlieg, zal ik ook weten dat ik terug kom – als dit Gods pad is. Je weet niet wat de dag van morgen brengt, of je er morgen nog bent. Waarom zou je dan niet NU ‘ja’ zeggen op de vragen die voor je liggen? Ik hoop, met mijn hele hart, dat ik terug mag keren naar Zuid-Afrika. Morgen dus, dan vlieg ik naar Nederland. Om 13:30 uur vertrek ik uit Kaapstad, onderweg naar Dubai, waar ik ’s nachts aan kom. In de ochtend vlieg ik naar Nederland met vlucht EK 147, waar ik hopelijk om 13:30 weer aan kom. Mocht je mij graag willen verwelkomen, dat zijn de cijfers en getallen om op te letten! Wil je meer verhalen horen, foto’s zien of gewoon gezellig een drankje doen – dan hoor ik het graag!

Voor alle trouwe lezers, bedankt voor het volgen van mijn reis. Het is leuk om te zien dat mensen geïnteresseerd zijn in mijn belevingen en ik hoop dat mijn verhalen ook in Nederland wat teweeg hebben gebracht.

Oja, de stage is afgesloten met een 8,5!