Ghanaian life

Het is hoog tijd voor een update vanuit Tamale, dit is onze zesde week hier – we hebben nog maar 7 weken te gaan! Ons onderzoek naar het versterken van eigenwaarde bij kinderen vordert snel. We hopen eind volgende week alle data verzameld te hebben, zodat we dit kunnen verwerken in het onderzoeksrapport. In de afgelopen weken hebben we veel vergaderingen meegemaakt/georganiseerd, interviews afgenomen en programma’s bezocht. We beginnen onze werkdag om 10 uur ’s ochtends in Katariga, de community waar het kantoor van CPYWD gelokaliseerd is. Daar werken we aan ons onderzoek, waarna we in de middag communities bezoeken voor de After School Programs. Meestal werken we van maandag t/m vrijdag aan het onderzoek.
Wonder boven wonder heeft het onderzoek geen vertraging opgelopen de afgelopen tijd (daarover straks meer). Het is gaaf om zo samen, met alle vrijwilligers, over het thema eigenwaarde na te denken. Sommigen van hen hebben nog nooit over het begrip nagedacht, er gaat een wereld voor ze open. De resultaten van het onderzoek zijn tot nu toe boven verwachting.

Een van de Ghanese definities van eigenwaarde heeft te maken met ‘achieving goals set.’ Een uitdaging hier waar ik nog moeilijk mee om kan gaan, is dat je zo vaak teleurgesteld wordt. Een plan kan zo gemakkelijk in het water vallen door verschillende omstandigheden, en dat heeft weer gevolgen voor andere dingen. Pas op de plaats, accepteer de situatie zoals het is, vandaag zul je niet in staat zijn om je doelen te bereiken.

Ik leef met mijn islamitische gastgezin in Jisonaayili. Ik leef samen met Mma Amama (moeder, weduwe) en haar dochters Maame (20), Nayila (13) en Zeinab (10). Oudere broer Aziz verblijft voor een paar maanden bij zijn school, ergens in het oosten van Ghana. Ik heb een eigen kamer met bed, ventilator, bank en televisie! Erg luxe dus. Er is een douche aanwezig en een wc bij huis. Ze hebben schapen, kippen, vleermuizen en vogels. Er staan grote mangobomen in de tuin waar we af en toe vruchten van plukken. Op de moeder na, spreekt iedereen Engels. Ik heb het erg naar mijn zin en kijk nu al op tegen het afscheid. Ik voel me hier thuis en onderdeel van het gezin.

Jisonaayili is een wijk (?) tussen Tamale en de community Katariga. Ik doe er ongeveer 10 minuten over om met de motor van Jisonaayili naar Katariga te rijden. Tot aan de zijweg leidend naar Katariga, is het een verharde weg. Wanneer we in de middag ASP’s bezoeken, rijden we nog eens 20-35 minuten verder naar het noorden. Zodra we naar de ASP’s gaan, verlaten we de verharde weg. Deze wordt vervangen door zandwegen met variërende oppervlakten, welke mijn bloeddruk nog regelmatig verhogen. Deze onverharde wegen vragen om aardig wat voertuigbeheersing, de koppeling wordt veelvoudig gebruikt. De omstanders vinden het fantastisch om Mr. Peter (staff member) te zien naderen met siliminga (blanke, Simone) achterop – gevolgd door een andere Siliminga op een rode motorbike. Ik volg nauwkeurig zijn sporen, het is een goede leerschool. Je leest het goed trouwens, ik heb een eigen motor! Hierdoor hoeft er maar 1 staff member met ons mee om de communities te bezoeken in plaats van 2. In Nederland heb ik een paar lessen motorrijden gehad, ter voorbereiding op mijn verblijf hier. Direct na aankoop een paar weken terug werd ik midden in de stad gelanceerd door mijn ‘motor met paardenkracht.’ Op een kneuzing bij mijn scheenbeen na, heb ik hier niets aan over gehouden. Een aantal onderdelen bleek nog niet goed afgesteld te zijn. Ik weet niet veel van motoren af, maar het is een 150cc, ze weegt 130 kilo. Inmiddels zijn we weer vrienden en luistert ze goed naar mij! Laatst bedacht ik me dat ik altijd al een eigen motor zou willen hebben, maar wie had ooit gedacht dat mijn eerste motor een Ghanese zou zijn? Soms verklaar ik mezelf voor gek als ik kijk naar de uitdagingen die ik aan ga. Het rijgedrag van Ghanezen en de drukte in de stad vraagt om volledige concentratie. Al met al, voel ik me nu wel thuis op mijn motor, op de wegen hier – en hoef ik mijn grote angstige ogen niet langer te verbergen achter mijn zonnebril.

Deze eerste zes weken in Tamale waren op z’n minst heftig te noemen, met name door mijn gezondheidstoestand. Ik had gehoopt dat dit nooit meer te hoeven zeggen, maar: Niet eerder ondervond ik zoveel gezondheidsproblemen in een kort tijdsbestek als nu. Ik heb voor mijn gevoel alles de revue zien passeren: darmproblemen, overgeven, griep, verkoudheid (hoe dan?), holteontsteking, brandwonden, hoest, bloedneuzen, huiduitslag, hoofdpijn en gewichtsverlies. Bijna elke dag word ik getroffen door een of meerdere van deze problemen. Met teleurstelling kijk ik terug op de drie keren dat ik een ziekenhuis bezocht en weer aan een reeks antibiotica moest beginnen. Ik zie het voedsel hier als hoofdoorzaak van de problemen, hoewel het gastgezin goed en lekker kookt. Soms lijk ik echter ook zieker te worden door de medicatie die mij gegeven wordt. Op de dagen dat ik wél fit ben, leer ik ‘gezond zijn’ meer te waarderen. Mijn apotheek to-go is overigens wel zo goed als leeg, maar dat scheelt weer ruimte in het vliegtuig!
Deze eerste weken in Tamale zijn verre van makkelijk, maar o zo leerzaam. Ziek zijn in een vreemd land, in een vreemd gezin, met vreemde gewoonten en vreemd voedsel. Soms denk ik: waar ben ik aan begonnen? Maar ik ben er zeer van overtuigd dat ik op deze plek geplaatst ben, op een missie. De gedachte dat het onderzoek, of het feit dat ik hier ben, een verschil kan maken voor de kinderen, dat overstijgt werkelijk elke negatieve ervaring. Zoals ik me herinner uit de tijd dat ik met de Continentals door Europa trok om concerten te geven, gaat het niet om de grote aantallen mensen die je bereikt. Geef jezelf voor die ene persoon, dat alleen al is zo waardevol! Al kon ik alleen nog kruipend door Ghana trekken, dan nog is mijn wens en missie dat één kind zich geliefd weet.

Relativeringsvermogen is iets wat je bij uitstek in Ghana kunt ontwikkelen, maar wat ook noodzakelijk is om hier een gelukkig bestaan op te bouwen. Ghana heeft mij geleerd om water te waarderen als basisbehoefte en hier zorgvuldig mee om te gaan. Na een lange dag werken is mijn eerste prioriteit het bereiken van de douche, maar in 50% van de gevallen is ‘the tap locked’ (soms is de tap zelfs voor een week dicht). Een gevoel van neerslachtigheid kan mij dan overvallen en zelfs irritatie, dat ik weer vanuit een emmer (de reserve voorraad) moet wassen. De volgende dag bedenk ik mij dat veel mensen in de omgeving überhaupt geen stromend water hebben, nooit. Het werpt weer een ander licht op de zaak. Het leven, de waarheid is hard – als je deze onder ogen durft te zien. Een andere levensles betreft de veiligheid in deze regio. In kritieke situaties, zoals toen de dieven op de stoep stonden, zag ik de waarde van een veilige omgeving in. Alles in de kamer had me gestolen kunnen worden, zolang mijn familie hier en ik zelf maar veilig waren. Aan levenslessen geen tekort!

Er mogen taalbarrières zijn in de regio waar we verblijven, maar de taal van emoties blijft universeel. Ik heb de afgelopen tijd hartverwarmende tot hartverscheurende dingen meegemaakt. Het leverde regelmatig gouden momenten op, waarbij de tijd even stil stond en ik het gevoel had dat ik tot mijn bestemming kwam, soms zijn deze momenten erg vertroostend. Ze zijn niet te vangen in een foto, maar ze zijn opgeslagen op mijn Heart-Disc. Het leverde ook wel eens zeer verdrietige momenten op, waarbij je het verdriet van de ander voelt, maar de muur tussen jullie in niet kunt afbreken. Laten we zeggen dat medelijden hier een nieuwe dimensie heeft gekregen.

Ik ben erg dankbaar dat ik Ghana in juni al heb kunnen bezoeken en het nodige voorbereidingswerk heb kunnen treffen, ik kan nu beter omgaan met alles wat op mij afkomt. Wat betreft het weer: de Harmattan is voorbij, het regenseizoen is langzaam in aantocht. De temperaturen lopen meerdere keren per week op tot 40 graden.
Het laatste weekend van februari zijn Simone en ik naar Mole National Park geweest, een safaripark. We konden hier heerlijk relaxen aan het zwembad, met uitzicht op badderende olifanten. We hebben wandelsafari’s gedaan en we zijn een keer met de auto het park wezen verkennen. 2 apen (waarvan 1 baviaan) slaagden erin om ons eten en drinken van de tafel te pikken. Haha, het ontbrak mij enigszins aan lef om deze dieven aan te pakken!

Het lukt niet altijd om foto’s te uploaden naar deze website, maar ik zal ervoor zorgen dat via facebook foto’s beschikbaar komen!