Baie, baie mooi!

Ruim een week bevind ik me nu in het prachtige Zuid-Afrika. Hoog tijd voor een update, want er is al veel gebeurd en ik heb veel indrukken te verwerken gehad. Vooraf was ik alleen zenuwachtig voor de reis, omdat we bijna 2 dagen onderweg zouden zijn naar Douglas. Op maandagavond 3 februari vloog ik met andere studenten naar Dubai, om daar over te stappen op een vliegtuig naar Johannesburg. Het afscheid van mijn familie was nogal kort, maar dat was even niet anders. Hoewel ik met de anderen was, had ik toch het gevoel dat ik alleen de reis aan ging. Heel spannend wel, maar zodra ik in het vliegtuig zat was ik ontspannen. Het avontuur kon beginnen! De eerste drempel, Schiphol, was ik over!

Wat was het prachtig om over Afrika te vliegen, het continent waar ik mijn zinnen op gezet heb. Ligt daar mijn toekomst? Zowel het vliegveld van Schiphol, Dubai als Johannesburg waren erg groot. Daar sta je dan, als 20 jarige! Op Johannesburg hadden we een transfer naar ons hostel waar we lekker bij konden komen. Toen we over Johannesburg heen vlogen, zagen we de wijken al. Het verschil tussen arm en rijk. De stofpaden en verharde wegen zag je van kilometers afstand. Toen we met de transfer naar het hostel gingen, reden we ook langs townships. Letterlijk golfplaten, vuilniszakken en verder helemaal niets. Heel erg armoedig en schokkend. Daar heb ik wel met tranen in m’n ogen in de auto gezeten. Mensen lopen over de weg, zitten langs de snelweg en hebben niets om naar uit te kijken. De volgende ochtend vroeg (inmiddels 5 februari) vertrokken we met het vliegtuig naar Kimberley. Ik heb nog niet eerder zo’n klein vliegtuig gezien, laat staan erin gezeten! Een bijzondere ervaring. Er konden 39 mensen in het vliegtuig, een spannende en gammele vlucht maar we hebben het gehaald. De vlucht was lekker kort en op Kimberley werden we ontvangen door Arjen, onze begeleider. We zijn toen doorgereden naar Douglas (100 km verderop). Toch wel anders hoor, links rijden zonder voorrangsregels.

We waren in een totaal andere wereld terecht gekomen. Het leek wel een film, zo mooi. Toen we bij Douglas aankwamen, reden we een stofpad op met veel stenen onderweg. Op een gegeven moment zei onze begeleider: hier begint jullie tuin. Nog zeker 10 minuten reden we langs onze tuin. Plotseling was daar een hek aan de linkerkant. Dat was de opening naar onze tuin. Binnen de tuin reden we nog eens een kwartier tot we bij het huis aankwamen. Wat bizar was dit! 10.000 hectare voor ons alleen (we wonen in een wildreservaat). Het contrast tussen de golfplaten en onze verblijfplaats was groot. Ons huis is prachtig, groot en omringd door geweldige natuur. Op de eerste avond kookten de studenten die er al zaten voor ons. Best vreemd om een salade die al een uur buiten tussen de beestjes staat op te eten. Maar, This is Africa! Gelukkig was de salade door een professionele kok bereid. Het vlees kwam rechtstreeks van de braai (gigantische BBQ) af. In het donker vers gebraden kip eten met groene sprinkhanen van 10 cm om je heen. De ultieme ervaring. Het is wel even wennen dat niets echt schoon is.

De afgelopen dagen hebben we het dorp wat verkend en is de groep uitgebreid. We zijn nu met 18 studenten. 4 van Integrale Veiligheidskunde, 8 van Pedagogiek, 5 van Social Work uit België en ik dan van Sociaal Pedagogische Hulpverlening. Bij de blanke wijken zie je paarden die miljoenen euro’s waard zijn. Onze begeleider vertelde dat de meeste mensen in Douglas nog nooit een township hebben gezien. Afrika is al een andere wereld, maar daar binnen liggen nog meer werelden. Het is moeilijk om uit te leggen hoe we hier leven, omdat het zo onwerkelijk is. Dromen en angsten komen hier uit. Dromen vertalen zich in de cultuur – de vriendelijke mensen hier, de prachtige natuur, de rust en het geloof wat in de harten van mensen leeft. Wat me vooral ook erg trekt is dat iedereen tijd heeft. Geen gehaast, alles op z’n tijd. Geen stress. Afrika zoals ik hoopte dat het zou zijn. Mensen lopen over de weg, dieren lopen over de weg, dieren staan in de tuin. Apen over de snelweg, struisvogels langs de snelweg. Bokken, neushoorns en giraffes in de tuin. Hoe geweldig is dat? Iedere dag de zon die naar je lacht en de strak blauwe lucht. Angsten zie je in dezelfde wereld terug, zoals armoede, apartheid en criminaliteit. De Big Five hebben we net niet in de tuin, maar de Small Five zeker wel! Giftige slangen sluipen ’s nachts door onze tuin, evenals spinnen, schorpioenen en torren. Verder ervaren we overlast van vleermuizen in de slaapkamers. Op de tweede dag zag ik al een neushoorn in de tuin staan, op 30 meter afstand. Neushoorns komen we ook wel eens op onze weg naar de uitgang tegen.

2 vrouwen maken ons prachtige huis steeds schoon. Dan komt de Apartheid wel erg dichtbij. Ik probeer steeds een praatje met hen te maken. Ik weet nu hoe ze heten, dus als ik de taal veel oefen, kan ik echte gesprekken met ze voeren. Inmiddels heb ik een Zuid-Afrikaans telefoonnummer, waar ik sms en whatsapp op kan ontvangen. Of er ontvangst is, is de volgende vraag. Bij het internetcafé heb ik aardig goed bereik. Ik probeer in het begin iedere week bij het café langs te gaan om e-mails te beantwoorden en te sturen. Het postkantoor is momenteel aan het staken, niemand weet hoelang het gaat duren. Ook dat is Afrika. In de supermarkt is het iedere dag een verrassing wat ze verkopen. Heb je de ene dag rode ui gezien, reken er maar niet op dat het er morgen nog is! Afgelopen zondag zijn we naar de Tronk, de gevangenis geweest. Alle gevangenen zijn herkenbaar naar de buitenwereld en worden zo ook voor schut gezet. De gevangenis kent een Amerikaanse mentaliteit. We mochten een korte kerkdienst bijwonen en in gesprek gaan met de gevangenen. Heel bijzonder om mee te maken. Ik zei aan het eind tegen hen: Ek weet nie wat julle gedoen het nie, maar God is lief voor julle. Ik hoop dat ze er wat aan hebben. De gevangenen hebben voor ons (!!) gebeden en voor het project. Afrika is niet alleen een andere wereld, maar soms ook de omgekeerde wereld. Bij aankomst hadden de gevangenen goede stoelen voor ons klaar gezet en zij hadden zelf oude harde banken. We zaten lijnrecht tegenover elkaar. Blank tegenover zwart, arm tegenover rijk. Wat een contrasten.

In huis heb ik een tijdje alleen op de kamer geslapen. Inmiddels is Rosemarie mijn nieuwe kamergenoot. Maandag zijn we naar township Breipaal geweest, waar mijn stageplaats zich bevindt. We zijn er doorheen gereden. Iedereen zwaait en glimlacht, ten midden van golfplaten huisjes – soms zonder elektriciteit en water. Sommige ‘huisjes’ hadden geen golfplaten, maar waren opgebouwd uit vuilniszakken. Dan hebben we nog het rijkere gedeelte gezien van Breipaal. Ik weet niet hoe het armste gedeelte eruit ziet. Met de brug naar Breipaal ga je de grens van rijk naar arm over. Van stenen huizen, geasfalteerde wegen naar de golfplaten. Uit respect heb ik geen foto’s gemaakt, maar de foto’s zouden misschien ook wel te schokkend zijn. Op dinsdag hebben we meer duidelijkheid over de stage-opdracht gekregen en hebben we giraffes in de tuin gezien. In de middag hebben we een uurtje in meer dan 45 (!) graden gesport op mijn nieuwe stageplaats. Afrikaanse kinderen hebben bij mij een streepje voor. Het was erg leuk, maar bloedheet. De omgeving is gevaarlijk en moet constant in de gaten gehouden worden. Sportbegeleiding geven aan hyperactieve kinderen in een gevaarlijke omgeving, was niet per se wat ik voor ogen had, maar straatkinderen trekken mij wel. De afgelopen dagen hebben we het rustig aan gedaan, omdat er in 1 van de townships stakingen zijn. Ik wil het thuisfront dan ook vragen om daarvoor te bidden.

Woensdag hebben we een vrije dag gehad, door de onrust in de townships. Tegen de avond kwam een storm op, een storm die vele malen krachtiger was dan een storm in Nederland. Het begon met windstoten, onweer en regen. Het onweer was erg dichtbij, daar zitten we dan in de woonkamer onder rieten daken. Het werd donkerder en de regen werd hagel. Het zwembad was veranderd in een golfslagbad en inmiddels viel de elektriciteit regelmatig uit. In een donker huis zitten, die niet afgesloten kon worden was tot daaraantoe. Wetende dat er gevaarlijke dieren, zoals giftige slangen, buiten waren, maakte mij erg bang. De regen zou de hele nacht nog door gaan, dus we besloten met de groep om toch maar naar de slaapvertrekken te gaan. Een gevaarlijke tocht, omdat we over de open vlaktes moesten waar slangen konden zitten. Op het moment dat we wilden vertrekken, viel alles uit. We hadden geen elektriciteit en licht meer. Alle airco’s waren uit en de nacht was zwart. Ik lag nog geen uur in bed of ik hoorde iemand gillen. Een van de meiden die na mij naar binnen ging, had een slang op minder dan een meter getroffen. Wie mij een beetje kent, zal ongeveer weten hoe ik reageerde. Ik ben hier om mijn dromen na te volgen, maar ook om mijn angsten te overwinnen. De perfecte plek zou je zeggen… Wat ik nog het ergste vond van de storm, was het idee dat de mensen hier, een paar kilometer verderop, zonder bescherming moesten overleven. Wat een ontzettend naar idee.

Op donderdag hebben we veel stageplaatsen gezien, zodat we van elkaar ook weten waar iedereen terecht komt. Scholen, klinieken en bij mensen thuis. In de middag kregen we een gamedrive aangeboden door een professionele gids, door onze achtertuin. 2 uur lang trokken we met de terreinwagens over het veld. We mochten ook het bakkie uit om naar de giraffes toe te lopen. Met de neushoorns kon hij communiceren zodat we van dichtbij foto’s konden maken. Op vrijdagochtend zijn we onderweg naar het dorp ook 3 neushoorns op 5 meter afstand tegen gekomen. Heel erg indrukwekkend.

Terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar buiten en zie ik herten en konijnen voorbij lopen. Wat is het hier prachtig en puur. Tot de volgende keer!